آن یار عیار

من دوستی دارم با خاطرات عجیب

فارق از نوستالژی های کودکی

او پسرشجاع ندیده، سندباد، ممول... جنگجویان کوهستان، لینچان، هوسانیانگ، پینوکیو و خیلی چیزهای دیگر...

نه اینکه حالا همه، این چیزها یادشان باشد

ولی یک چند دقیقه ای وقت بگذاری یک چیزهایی یادشان می آید

اما آی این رفیق ما... کلا هیچ چیزی نمی آید

وقتی برق نداشته باشی ! تلویزیون هم نیست... تلویزیون که نباشد همه آن نوستالژی ها پَر...

جایش را خانه درختی ساختن می گیرد و داخلش خوابیدن و از آن بالا افتادن... 

جایش را گرازهای گرسنه باغ فندق میگیرد، شیر گاو تازه، پنیر گوسفند و گرگی که گاهی به گله می زند

جایش را برف می گیرد، بادی که آدم ها را جا به جا می کند و گروهی بچه، قد و نیم قد، دختر و پسر که دست هم را گرفته اند تا آن باد نامرد با خود نبرتشان.

جایش را شلنگ می گیرد در دست معلم و معاون و مدیر... جایش را معلمی!! می گیرد که روزی یک شلنگ پاره پوره میکند.

من دوستی دارم، اعجوبه ای کاری، که بین هم ولایتی هایش هم استثناست.

اینکه در این هم سربالایی و سرپایینی، این آدم چطور اینطور شد درکش برایم مشکل است اما هر چه هست انگار این دیدن و حس کردن به آواره کوه و بیابان بودن می ارزید